Battle of the Ten Naked Men av Antonio del Pollaiolo ca. 1465 – 70, Philadelphia Museum of Art, CORBIS/SCANPIX
Svie, spiss som kniv i kroppen;
plage – retta inn mot rygg og mage
sveipt i kring meg som ein ring
glødande og kvast i holdet –
inga lindring er å finna –
hakkar tenner som i frost.
Den som kunne av seg vrengja
skinnet sitt og bort det slengja –
plaga lei få utestengja!
Den som kunne huda skrella
av seg som ei frukt, – og hella seg i vatn ut!
Den som kunne hamen byta,
flengja av den kappa sår
som så ilt i huda brenner!
Kom og sval med dine hender
elden som i kroppen rår!
Takk for lindring: Pinex Forte
som kan halda smerta borte.
Ingen lækjedom det har,
men den vonde verken tar
bort frå hold og bort frå tanke,
døyver verken som vil banke
smertebølgjer gjennom ein.
Takk for piller, kvite, lange
som i talrik rekkje, – mange,
vika kan det vonde vekk,
gjeva lindring for den fæle
verken som her elles var.
Men du finn ein dag, diverre,
dei har blitt i kroppen herre.
Utan piller kroppen finn –
at sæle lisa som kom inn
er blitt sjefen i ditt hus.
Du er brukar, ho er herre
utan dei er allting verre.
Utan kvite kuler mange
må du nattetimar lange
liggja utan svevn på auga
i din våte sveitte lauga.
Ingen herre i ditt hus du lenger
er, men heile tida trenger
påfyll av eit stoff som dempar,
og di kropps-uro slik lempar
at du leva kan som før.
Utan piller kroppen stundar,
berre av og til du blundar,
medan klokka går mot dag
slår med eitt sitt morgonslag.
Du har slumra tungt og strir
mot den makt som nå deg rir.
Her trengst tolmod, tid og von
tålamot i venting om:
Verk i kroppen, slakk og trå,
skal eingong sin ende få;
at det som i holdet rår
eingong til sin ende når.
